ماجرای شهیدی که قاچاقی زنده بود

...

به منظور بیان شمه ای از ایثار مادران و خانواده های جانبازان و شهدا، به گفت وگو با خانم شهلا منزوی مادر شهید حسین دخانچی پرداختیم. او  از دوران کودکی فرزندش و محبوبیتش در میان خانواده گفت. چگونگی اعزام به جبهه و در نهایت جانبازی شهید دخانچی، بخش دیگر این گفت وگو را تشکیل می داد. می توانید بخش دوم این گفت وگو را که به بیان وقایع پس از جانبازی شهید می گذرد، در ادامه بخوانید: 

بیشتربخوانید

ماجرای اولیاخوان و اشقیاخوانی که شهید شدند تصاویر

خانم منزوی، روزهای اول که متوجه جراحت شدید و قطع نخاع فرزندتان شدید، چه حالی داشتید؟ خودش چطور با این قضیه کنار آمد؟ شاید بیشتر به شهادت فکر می کرد و انتظار جانبازی در این سطح را نداشت.

حاج حسین اهل حرف زدن نبود. کلا وقتی جبهه هم که می رفت، اهل تعریف کردن خاطرات و ماجراها نبود. پزشکان بیمارستان اصفهان به خانواده گفته بودند که حاج حسین قطع نخاع شده است. برادرم که در بیمارستان بود، گفت من طاقت دادن این خبر به خواهرم را ندارم؛ به همین خاطر همان روز از اصفهان به قم بازگشت. من به همراه مادر و خواهرم به بیمارستان اصفهان رفتیم، دیدم علی آقا پسر دیگرم در بیمارستان آرام و قرار ندارد. گفتم علی آقا اتفاقی افتاده؟ گفت نه، بهانه ای می آورد و می گفت می روم به حسین سر می زنم. وقتی اصرار کردم، ماجرا را برایم تعریف کرد. خدا خودش می داند که من هیچ وقت ناشکری نکردم و از اینکه حسین را راهی جبهه کردم، احساس پشیمانی نکردم. اما آن روز بعد از شنیدن خبر قطع نخاع گردن شدن حسین، از علی پرسیدم که یعنی حسین دیگر حتی نمی تواند دستش را تکان بدهد و مگس روی صورتش را بپراند؟

کم کم حسین حالش بهتر شد. البته گردنش را با گردنبندهای آهنی بسته بودند تا تکان نخورد. هرچند نخاع قطع شده بود، اما بخش کمی از آن وصل بود تا به قول حسین، بتواند قاچاقی زنده باشد. خودش می گفت اگر این یک کم هم قطع شده بود، من به آرزویم رسیده و شهید شده بودم.

کم کم حسین شرایط خودش را پذیرفت؛ البته از قبول نکردن اوضاع جدید هم حرفی نمی زد، اینکه بگوید چرا من اینطوری شدم ... اصلا مطرح نبود. اما اسپاسم های گاه و بیگاه او را اذیت می کرد.

مدتی هم دوباره به آسایشگاه امام خمینی ره در نیاوران منتقل شد. در آنجا حدود 70 جانباز قطع نخاعی حضور داشتند، البته تعداد جانبازانی که شرایط مشابه حسین را داشتند و قطع نخاع گردنی بودند، کمتر بود. حاج حسین در آنجا درسش را ادامه داد. سه چهار سال را در آسایشگاه خواند، باقی مقاطع را بعد از اینکه حالش بهتر شده بود، در خانه ادامه داد. از آموزش و پرورش می آمدند و از او امتحان می گرفتند. در همین شرایط دیپلم خود را گرفت. بعد از مدتی در کنکور شرکت کرد و در دانشگاه پذیرفته شد، اما رفتن او به دانشگاه خیلی سخت بود.

حسین نمی توانست لباس بپوشد، لباس بدنش را زخم می کرد. رفت وآمد به دانشگاه و خانه نیز سختی های خودش را داشت؛ به همین دلیل حسین انصراف داد، اما بعد از مدتی استاد کامپیوتر به خانه می آمد و اینطور آموزش را ادامه می داد.

 شهید دخانچی حدود ۱۳ سال در خانه بود و در تمام این مدت شما به عنوان مادر، پرستار و همراهش بودید. لحظاتی که همواره با امید و ناامیدی همراه است. شما از فرزندتان پرستاری و مراقبت می کردید، اما او پیش چشم شما ذره ذره آب می شد. از آن روز ها بگویید که چگونه گذشت؟

حاج حسین بعد از مدتی که در آسایشگاه جانبازان در نیاوران بستری بود، به خانه آمد. خوشحال بودیم که دوباره در جمع ما بود و از او دور نبودیم. آن روزها تهران موشک باران بود و همین موضوع، شرایط را برای ما سخت تر می کرد. با هر خبر موشک باران باید با آسایشگاه تماس می گرفتیم تا خیالمان راحت شود اتفاقی نیفتاده است. وقتی خانه بود، خیالمان جمع تر بود.

تصویری از زندگی یک جانباز قطع نخاع گردنی

حسین آقا که به خانه آمد، از صبح من، برادرها و دوستانش کارهای مربوط به او را انجام می دادیم. وقتی بیدار می شدم، صبحانه اش را می دادم. کار تعویض ملحفه ها برعهده برادر هایش بود. گاهی تلویزیون می دید، گاهی هم کتاب می خواند. خودش که نمی توانست کتاب را ورق بزند، کتاب را به دیوار تکیه می دادیم و او با آرنج کتاب را ورق می زد؛ گاهی هم پوست آرنجش در اثر برخورد با کاغذ خراش می دید. بعد از مدتی هم به یادگیری کامپیوتر پرداخت. مدام دوستان و برادرهایش دور و برش بودند. غروب که می شد، همگی به اتاق حسین آقا می آمدند و بینشان بگو و بخند برقرار بود یا با هم فوتبال می دیدند. بعضی از دوستانش می گفتند که وقتی موضوعی ذهن آنها را درگیر کرده و ناراحتند، پیش حسین می آیند و با دیدن روحیه او، حال و احوالشان بهتر می شود.

مادر هم خودتان و هم فرزندتان در این راه سختی های بسیاری را پشت سر گذاشتید، آیا هیچ گاه از اینکه همراه فرزندتان برای انتخاب این مسیر بودید و او را برای اعزام به جبهه تشویق کردید، پشیمان نشدید؟

نه، اصلا . اتفاقا افراد مختلفی به عیادت می آمدند و می گفتند که برای شفا گرفتن، به ائمه اطهار ع متوسل شوید. ما هم در آن شک نداشتیم، خواندن ادعیه و ... برقرار بود، اما خود حاج حسین تلاشی برای شفا گرفتن نمی کرد. بعضی وقت ها که خانم ها به عیادت او می آمدند، می گفتند که ما برای شفای شما مجلس دعای توسل برگزار کردیم و ... . اما حاج حسین وقتی آنها می رفتند، می گفت مادر این ها چه می گویند؟ وقتی آدم جنس خوبی داشته باشد، آن را به کسی می فروشد که از همه گران تر بخرد، ما دست و پایمان را به خدا فروختیم، حالا بیاییم از او پس بگیریم؟ با اینکه همیشه ناخوش بود و تب های بالای 40 درجه داشت، این حرف را می زد. آنقدر این تب ها اذیتش می کرد که خاطرم هست وقتی برف می آمد، می گفت تخت من را به بالکن خانه ببرید. حالا هوا خیلی سرد بود و ما از سرما همیشه به بخاری پناه می بردیم، اما سرمای بیرون از خانه هم از گرمای تب او کم نمی کرد، دوباره می گفت من را باد بزنید ... از بس تبش بالا بود.

ماجرای یک ازدواج متفاوت

انجام امور روزانه اش هم مشکلات خود را داشت. شرایط خانه ما برای استحمام با ویلچر مناسب نبود. در روزهای اول با ویلچر به حمام می بردیم و بعد با یک ویلچر دیگر از حمام بیرون می آوردیم. گاهی هم نمی توانستیم حمام ببریم، سرش را از تخت آویزان می کردیم و سرش را می شستیم. آب گرم هم در اتاق نبود، آن هم در زمستان که تا لبه ایوان برف می آمد. آب گرم را با قابلمه های بزرگ از حمام می آوردیم و با کمک برادرهایش سرش را می شستیم. بعد از آن، بنا آوردیم و راه حمام را درست کردیم تا به راحتی بتوان با ویلچر به حمام برد.

از ماجرای ازدواجش بگویید. چطور شد که همسر ایشان شرایط ازدواج را پذیرفتند؟

آن خانم به خواستگاری حاج حسین آمد و حسین شرایطش را پذیرفت همسرش ماما بود، خودش درخواست کرده بود که با جانبازی ازدواج کند که درصد جانبازی اش بالا باشد. بنیاد هم حاج حسین را به او معرفی کرد. خانمش با یکی از مسئولان بنیاد شهید به خانه ما آمدند و با حاج حسین صحبت کردند. هرچه حاج حسین تلاش می کرد تا عروس خانم را از این امر منصرف کند، موفق نشد. حاج حسین می گفت من مانند یک نوزاد نیاز به مراقبت دارم، از صبح باید مشغول انجام امور من باشید و تمام کارها را با دقت انجام دهید... شرایط را برایش توضیح می داد. حاج حسین در انجام امورش خیلی دقیق بود، مثلا دوست نداشت آبی که از لیوان می خورد، کمی روی گردنش بریزد، حساسیت ها و دقت بالایی داشت، ما هم خودمان در خلال این چند سال یاد گرفته بودیم که چه کار کنیم.

بعد از صحبت های حاج حسین با این خانم و توافق اولیه، یک سال و نیم طول کشید تا این خانم رضایت خانواده خود را جلب کنند. بعد از خواندن خطبه عقد هم، خانمشان بلافاصله به خانه ما آمد، می خواست خودش یاد بگیرد که چطور از حاج حسین پذیرایی کند و امور را در دست بگیرد.

چرا ایشان برای ازدواج با یک جانباز با چنین شرایطی مصمم بود؟

اینطور که خود خانم تعریف می کرد، گویا اصلا قصد ازدواج با جانباز را نداشت، اما بعد از تجربه شهادت برادرش، یک سری مراحل معنوی را طی کرد و در نهایت به این تصمیم رسید که با این ازدواج، به قول خودش، خدمتی کرده و اجری پیش خدا داشته باشد.  

 از لحظه حاج حسین بگویید، چه اتفاقی افتاد که ایشان به شهادت رسید؟

حاج حسین وقتی حالش هم که خوب بود، حال مزاجی اش بد بود. هم تب داشت و هم ناراحتی های گوارشی. چند وقت بود که تب می کرد. یکبار هم در آن شرایط گفت که حتما باید من را به جبهه و به همان جایی که بودم، ببرید. با پافشاری و ممارست، مسئولان قبول کردند و برادرها و دوستانش او را به جبهه بردند.

روایت یک مادر از لحظه شهادت پسرش

همانطور که گفتم، حسین همیشه تب داشت و تا جایی رسید که دیگر تب او اصلا قطع نمی شد. آمد و شد دکترها هم اثری در تغییر وضعیت او نداشت و روز به روز حال حاج حسین بدتر می شد. شب آخر که توسط چند دکتر ویزیت شد، پیشنهاد دادند که حاج حسین را به تهران منتقل کنیم تا چک آپ کاملی صورت گیرد. حاج حسین قبول کرد که برویم و یکسری آزمایش بدهیم و برگردیم که اینطور نشد.

 12 روز در بیمارستان بستری شد، حال خوبی نداشت. روز دوازدهم بود که به کما رفت. خانمش در بیمارستان بود، برادرها هم هر شب یک نفر پیش حاج حسین می ماند. ما هم در طول روز به عیادتش می رفتیم و به او سر می زدیم.

وقتی همسرش متوجه می شود که حاج حسین به کما رفته، به پرستاران اطلاع می دهد، اما آنها می گویند که نه، شما اشتباه می کنید، او به خواب رفته است. خانمش زیر بار نمی رود و با اصرار او، پزشک را به بالای سر حسین می آورد. دکتر بعد از معاینه گفت که فورا او را اسکن کنید.

 قبل از آن هم که حاج حسین به کما برود، حالت های عجیبی از او دیدم. دیدم که به زور شانه هایش را از روی بالش بلند و به روبرو نگاه می کند و حالت تکریم و تعظیم دارد. پرسیدم، حسین چه کار می کنی؟ با صدای ضعیفی می گفت که جایم را در بهشت دارند نشانم می دهند. دوباره به خواب می رفت، بعد که بیدار می شد، باز همان حالت را تکرار می کرد و همان جواب را می داد.  

بعد از اینکه حاج حسین به کما رفت، او را به آی سی یو منتقل کردند. حدود ۱۰ روز هم در این بخش بستری بود. هرگاه به عیادتش می رفتیم، دستش را برای ما تکان می داد. اگر کسی را خوب تشخیص نمی داد، با سر اشاره می کرد که چه کسی آمده است؟

۲۱ سال از زمان شهادت ایشان می گذرد، در این مدت چه احساسی داشتید؟

در این مدت همیشه و همه جا دارم او را می بینم و مدام از گرفتاری ها صحبت می کنم، از او می خواهم که برای ما دعا کند، مراقب برادرهایش باشد. گاهی گلایه می کنم که چرا جواب بعضی ها را می دهی، جواب ما را نمی دهی و... .

کسی هم جواب گرفته است؟

خیلی ها. یکبار یک خانم از آبادان آمده بود، گفت من آنجا خواب حاج حسین را دیده ام، حاجتم را گرفته ام، حالا به قم بر سر مزار او آمده ام. البته همه امور به غیر از اجازه و اذن خدا انجام نمی شود.

اولین آرزویم این است که ...

یک وقت مشکل مالی پیش می آید، می بینیم که از جایی که فکر نمی کردیم، راهی گشوده شده و مشکل برطرف شده است.

 خوابش را هم دیده اید؟

بله، به خوابم می آید ولی به آن صورت که صحبت کنیم، خیر. پیش از شهادت که حاج حسین همیشه روی تخت بود، گاهی با خودم فکر می کردم که می شود یک روز ببینم که حاج حسین روی پاهای خودش ایستاده باشد قبلا که خواب می دیدم یا روی ویلچر بود یا روی تخت. یک بار بعد از چندین سال که از شهادتش گذشت، خواب دیدم که با لباس بسیجی که همیشه می پوشید، از در خانه به داخل آمد؛ در حالی که یک گلدان در دستش بود، به اتاقی رفت که همیشه در آنجا بود.

 بالاترین آروزیتان چیست؟

بالاترین آرزویم این است، راهی را که این بچه ها رفتند، نیمه باقی نماند؛ نه به خاطر خون بچه خودم، همه شهدایی که خونشان مظلومانه ریخته شد. حاج حسین خیلی به امام ره علاقه داشت. بعد از رحلت امام ره هم در وصیتش خطاب به سپاه سفارش کرده بود که دست از حمایت بزرگ جانباز و رهبر انقلاب برندارید.

مشکلات ادامه دار خانواده شهدا و خانه های اجاره ای

می گویم دعا کنید که این پرچم به دست آیت الله خامنه ای به دست امام زمان عج برسد.

 اشاره کردید که گاهی مشکل مالی برایتان پیش می آمد، مگر بنیاد شهید کمکی نمی کند؟ شما نخواستید یا حاج حسین نخواست؟

از طرف بنیاد همان حقوق حاج حسین به ما پرداخت می شود که نیمی از آن به همسرش و نیمی هم به من تعلق می گیرد. بزرگترین مشکل من در حال حاضر مسکن است، این خانه اجاره ای است و وقتی فکر می کنم که باید جابجا شوم، استرس می گیرم.

بنیاد وقتی حاج حسین شهید نشده بود، یک وقت هایی مرغ و اینجور چیزها را به خانواده جانبازان می داد. به ما هم زنگ می زدند که بیایید تحویل بگیرید. اما حاج حسین قبول نمی کرد و می گفت ما برای ارزاق و شکم جهاد نکردیم. دیگر خود بنیاد گاهی این وسایل را به خانه می آورد، می گفتند شما که نمی آیید، ما خودمان این ها را آوردیم.

منبع: تسنیم

منبع: اخبار سرگرمی باشگاه‌خبرنگاران