به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از نیو اطلس، این کمپانی به تازگی اعلام کرده که در حال کار بر روی یک هواپیمای جایروپلین (نوعی هواپیما که حد فاصل میان هلیکوپتر و هواپیماهای معمولی است) هیبریدی ۹ سرنشین عمود پرواز، به نام «لینکس پی ۹» (Linx P۹) برای انجام ماموریت‌های دوربردتر است.
بدنه هواپیما تا حدودی ترکیبی بین هواپیما، هلیکوپتر و جایروپلن است و با یک طرح کامل ترکیبی که در حالت بدون سرنشین فقط ۱۹۳۰ کیلوگرم وزن دارد. کابین ۹ نفره آن کاملا شبیه اتاقک هلیکوپتر است، اما دارای یک بال اصلی باریک به طول ۱۲.۶ متر است که دارای یک جفت پایه فشار ۲ متری است که از پشت هلی کوپتر آویزان است و همچنین یک بال دم با باله‌های بزرگ دارد.
روتور بالای سقف این ۱۳ متری قابل کنترل است، اما با روتور دم جفت نمی شود و به نظر نمی رسد که به صورت جمعی قابل کنترل باشد. ، «لینکس پی ۹» مانند یک جایروپلن است. اهواپیماهای جایرو پلین بنا به تعریف کلاسیک آن از روتورهای بالایی بدون نیرو محرکه استفاده می‌کنند. اما «لینکس پی ۹» از یک موتور برقی برای چرخاندن سریع روتور بالایی به منظور برخاستن و فرود عمودی استفاده می‌کند، سایر هواپیماهای جایروپلین معمولا برای برخاستن به باد شدید متکی هستند.
با توجه به فناوری به کار رفته در این جایروپلین، «لینکس پی ۹» می تواند حداکثر سرعت کروز ۳۷۰ کیلومتر در ساعت را داشته باشد، سرعتی که تنها توسط برخی از هلی کوپترهای نسل بعدی مانند «کواکسیال دو روتوره سیکورکی ایکس ۲» افزایش یافته است.
روتور بالایی «لینکس پی ۹»ممکن است برقی باشد، اما پیشرانه‌های فشار دهنده این جایروپلین از موتورهای توربو ۳۷۰ کیلوواتی (۴۹۶ اسب بخاری) بهره می‌برند. کمپانی «آرک» می‌گوید این موتورها با سوخت پایدار هوانوردی کار می‌کنند یا به طور بالقوه با یک نیروگاه سلول سوختی هیدروژنی جایگزین می‌شوند. استفاده از سوخت های هیدروکربنی ممکن است برای یک هواپیمای آینده نگر مفید باشد، اما اندازه و سرعت «لینکس پی ۹»آن را برای طی کردن مسیرهای منطقه‌ای مناسب‌تر ساخته. «لینکس پی ۹» با یک پیکر بندی مناسب و استفاده از ۶۰۰ کیلوگرم سوخت می‌تواند به حداکثر برد ۹۵۰ کیلومتری برسد. البته با افزودن مخزن سوخت اضافه، برد این جایرو پلین به ۱۳۰۰ کیلومتر خواهد رسید.
بیشتر بخوانید:
نظر شما