خاطره کباب‌ها از ذهنم پاک نمی‌شد. برای من که همیشه عاشق کباب بودم و در هیچ موقعیتی برای خوردن این غذای لذیذ کوتاهی نمی‌کردم، نخوردن کباب‌هایی که با چشم دیده بودم، چیزی شبیه جهاد اکبر بود! ...
به گزارش گروه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، بسیاری از رزمندگان شوخ طبع ما در خط مقدم و حتی در اردوگاه های دشمن با طنازی های خود سبب تقویت روحیه هم قطارانشان می شدند. چرا که چاشنی طنز همان قدر در تقویت روحیه رزمندگان تأثیرگذار بود که چاشنی مهمات برای ویران کردن مواضع دشمن.
به مناسبت روز طبیعت به ماجرای کباب دزدی یک رزمنده در فاو اشاره می کنیم:
کباب دزدی در فاو و شبیخون دشمن بعثی به چادر تدارکات
علیرضا کاظمی از رزمندگان دفاع مقدس این گونه خاطره اش را نقل می کند: اسفند سال ۱۳۶۴ روز سوم حضورم در فاو، کنار ساحل اروند نشسته بودم و نخلستان های ایران را تماشا می کردم. یک وانت تویوتا کنار سنگر تدارکات ایستاد. تعدادی گونی بسته بندی شده هم عقب ماشین بود. وقتی راننده پیاده شد، به او نزدیک شدم و سلامش کردم. گفت: سلام علیکم برادر، خداقوت.
سلامت باشی برادر، چی برامون آوردی؟
ی خته برنج و کبابه، آوردیم تا ببریم خط مقدم.
لطف کن چند تا غذا بده به من ببرم توی سنگر با بچه ها بخوریم.
نمی شه.
چرا؟
اینا مال نیروهای خط مقدمه.
با انگشت به سنگرمان اشاره کردم و گفتم: برادر اون سنگر ها رو می بینی؟
بله.
اون سنگر ماست.
خب که چی؟
حوصله کن، بهت می گم، این نخلستون را می بینی؟
آره.
جرأت داری حالا که هوا روشنه بری توی این نخلستون؟
حقیقتش نه.
چرا؟
می گم نخلستون هنوز پاک سازی نشده.
خدا پدرت رو بیامرزه، ما داریم اینجا ۲۴ ساعت نگهبانی می دیم و مواظبیم سربازای دشمن به ساحل نزدیک نشن. تو حاضری امشب رو اینجا بمونی با هم بریم نگهبانی بدیم؟
من اگه این جرأتا را داشتم که نمی رفتم واحد تدارکات میومدم مثل شما اسلحه برمی داشتم و می جنگیدم.
خدا پدر آدم چیزفهم رو بیامرزه. حالا که متوجه شدی اینجام با خط مقدم تفاوتی نداره. بیا و خوبی کن و چند تا چلوکباب به من بده.
به جای اینکه این قدر با من بحث کنی، بیا کمک کن تا غذاها رو از ماشین بذاریم پایین.
اگه قول بدی هفت هشت تا غذا به من بدی، من یه سوت می زنم، رفقام میان ۲ دقیقه محموله رو پیاده می کنن.
پسر جون تا فردا صبح هم که اینجا جلیز و ولیز کنی، من به تو غذا نمی دم.
نمیدی؟
نه.
پس منم کمکت نمی کنم. خداحافظ.
دوباره رفتم کنار رودخانه و به تماشای نخلستان نشستم.
شب، چفیه ها را پهن کردیم. در قوطی کنسرو را با سر نیزه باز کردیم و با نان خشک های اهدایی مردم شروع به خوردن شام کردیم. خیلی هم چسبید. اما خاطره کباب ها از ذهنم پاک نمی شد. برای من که همیشه عاشق کباب بودم و در هیچ موقعیتی برای خوردن این غذای لذیذ کوتاهی نمی کردم، نخوردن کباب هایی که با چشم دیده بودم، چیزی شبیه جهاد اکبر بود
بعد از شام به لوح نگهبانی نگاه کردم، متوجه شدم باید از ساعت ۱۱ تا سه بامداد با مرتضی تقی یار بروم نگهبانی بدهم. خوابیدم و گفتیم ساعت ۱۱ ما را بیدار کنید.
ساعت ۱۱ آماده شدیم و با مرتضی مشغول قدم زدن بین سنگر خودمان و سنگر بعدی شدیم. کم و بیش صدای تیراندازی شنیده می شد. گاهی صدای ویژ گلوله ای را که از کنار گوشمان رد می شد، می شنیدیم. با اینکه چهار چشمی نگاهمان به نخلستان بود تا نیروهای دشمن به مواضع ما نفوذ نکنند، باز هم فکر کباب ها مرا رها نمی کرد. به تقی یار گفتم: مرتضی، می دونی بعد از ظهر چه اتفاقی افتاد؟
نه.
می خوای برات تعریف کنم؟
آره، بگو.
ماجرای کباب ها و کل کل کردنم با راننده تدارکات را با آب وتاب برایش تعریف کردم.
مرتضی گفت: حالا این همه تعریف کردی، حرف دلت رو بزن. دقیقا بگو ببینم چه فکر پلیدی توی ک لته؟
باریکلا، قربون آدم چیزفهم.
من که هنوز حرفی نزدم.
حرف نزدی، اما می دونم تو هم مثل من دلت غش میره که یه دست چلوکباب دبش بزنی تو رگ
اصلا هم این طور نیس.
یعنی تو کباب دوست نداری؟
معلومه که دوس دارم.
پس بیا بریم توی سنگر تدارکات، چند تا بسته غذایی بیاریم، ببریم توی سنگر با بچه ها بخوریم.
یعنی بریم دزدی؟
دزدی کدومه مرد حسابی؟ این غذاها مال رزمنده هاس، ماهم که رزمنده ایم. نیستیم؟
چرا ما هم رزمنده ایم، ولی هر چیزی قرار و قانون خودش رو دارد. معلومه که رزمنده های خط مقدم باید غذای بهتری بخورن.
ما که بلافاصله غذاها رو نمی خوریم تا صبح صبر می کنیم، صبح میریم سنگر تبلیغات از حاج آقا سؤال می کنیم، اگه گفت حرومه، بر می گردونیم تدارکات.
تا پنج دقیقه مانده به ساعت سه، آن قدر روی مخ مرتضی راه رفتم تا بالاخره گول خورد و راضی به همکاری شد.
به سنگر تدارکات نزدیک شدیم. سنگر یک در پلیتی داشت که بسته بود. پنجره کوچکی هم داشت که یک انسان می توانست به زور خودش را وارد سنگر کند. به مرتضی گفتم: من زیر پنجره قلاب می گیرم، تو برو بالا، از پنجره بپر توی سنگر، چند تا غذا بده به من، بعد هم خودت بیا بیرون. اسلحه اش را به من داد. وقتی رفت بالا و جفت پا پرید توی سنگر، من صدای گوپی آن را شنیدم. بلافاصله قیل و قال و بزن بزن شروع شد ما غافل بودیم که مسؤول غذاها تخت خودش را زیر پنجره گذاشته و خوابیده، مرتضی دقیقا روی شکم آن بنده خدا پریده بود
اصلا پیش بینی چنین اتفاقی را نمی کردم. واقعا نمی دانستم چه کار باید بکنم. همان طور که آن ها همدیگر را می زدند، من به سمت سنگر خودمان دویدم. سنگر ما سی چهل متر بیش تر با سنگر تدارکات فاصله نداشت. آقاپور مشغول قرائت قرآن بود. اسلحه ها را گوشه سنگر پرت کردم. روی زمین نشستم. پاهایم را با زاویه باز کردم. دودستی روی پاهایم می زدم و می خندیدم. از فرط خنده اشکم جاری شده بود. آقاپور تعجب کرده بود با آن لهجه زیبای کاشانی اش پرسید: آقاجو، چه شده؟
نمی دونم.
مرتضی کو؟
نمی دونم.
معلوم هس چه می کنی؟
من فقط می خندیدم. رفقایی که خواب بودند، بیدار شدند. پرسیدند: چی شده؟ همان طور که می خندیدم. گفتم: بدوید همراه من بیایین که مرتضی داره می میره. بچه ها آماده می شدند تا برویم، مرتضی با سر و وضع خونی وارد سنگر شد تا چشمش به من افتاد، به بچه ها گفت: من امشب اینو می کشمش پریدم پشت سر بچه ها موضع گرفتم و گفتم: به من چه؟
عجب آدم پررویی هستیا تو پدر من رو درآوردی، تازه میگی به من چه سه ساعت روی مخ من تلیت کردی که این بلا سرم بیاد.
راست هم می گفت. صورتش خونی، دندانش شکسته و لباسش پاره پوره شده بود. بچه ها می گفتند: به مام بگین چی شده؟ گفتم: فعلا حرفش رو ول کنین.
به آقاپور گفتم: بدو این آفتابه رو از رودخونه پر کن بیار. من که جرأت نداشتم به مرتضی نزدیک شوم. همان طور که بچه ها مشغول شستن دست و صورت بودند، از پشت سر روی شانه اش زدم و گفتم: مرتضی. اخم هایش را درهم کشید و جوابم را نداد. سماجت کردم و چند بار پشت سرهم گفتم: مرتضی، مرتضی، مرتضی.
هان، چه مرگته؟ کشتی منو چته؟
مرتضی یارو چی طور شد؟
م رد، کشتمش
دروغ نگو.
باور کن، م رد.
مانده بودم چه خاکی توی سرم بریزم. هر چه بچه ها اصرار می کردند: علیرضا جونت بالا بیاد، خب بگو ببینیم چه اتفاقی افتاده؟ می گفتم: بعدا میگم. با یکی از بچه ها سمت سنگر تدارکات رفتیم. در سنگر نیمه باز بود. وارد سنگر شدیم. هر چه نور چراغ قوه را در فضای سنگر تاباندیم. از آن برادر تدارکاتچی خبری نبود. خیالمان راحت شد که او نمرده است. در سنگر را بستیم و برگشتیم.
فردا فهمیدم که آن بنده خدا فکر کرده با یه گشتی دشمن درگیر شده، همه جا رو پر کرده که دیشب یه عراقی اومده توی سنگر تدارکات. ولی به خاطر ضربه ای که خورده بود، چند روز باید استراحت می کرد.
منبع: کتاب «موقعیت ننه» نوشته رمضان علی کاوسی
انتهای پیام/
