...
فضا روی مغز انسان تأثیرات بسیار گسترده ای دارد و یکی از علل این مشکلات گرانش کم فضا است. دانشمندان با آزمایش های متعدد روی مغز فضانوردان قبل و بعد از سفر های فضایی به این نتیجه رسیدند که سیم کشی مغز آن ها به طور کامل دستخوش تغییرات می شود. در این خصوص گزارشی تهیه نمودیم تا از علل دگرگونی مغز در فضا مطلع شویم.
بدن انسان برای سفر در فضا باید بر بسیاری از مشکلات غلبه کند. بر اساس مطالعاتی که در مجله های علمی منتشر شد، مغز فضانوردان پس از بازگشت به زمین و گذراندن حداقل ۶ ماه در فضا تغییر کرد. همچنین محققان اسکن ام ارآی ۱۲ فضانورد از آژانس فضایی اروپا و روسیه که ۱۷۲ روز در فضا بودند را نیز بررسی کردند. دانشمندان برای انجام این بررسی ها از تکنیک جدیدی به نام «فیبر تراکتوگرافی» استفاده می کنند. این روش در علوم اعصاب نوعی مدل سازی سه بعدی است که برای نمایش بصری مجاری عصبی استفاده می شود.
تغییرات فیزیولوژی انسان در فضا
جسم پینه ای، بخشی از مغز و همچنین نیمکره این اندام را به یکدیگر متصل می کند و به عنوان یک شبکه ارتباطی عمل می کند. میان این پل ارتباطی مایعی وجود دارد که پس از سفر فضایی این مایع رشد می کند و یک تغییر ساختاری واقعی رخ می دهد. تحقیقات انسانی در ناسا منجر به افزایش خطرات شده است که فضانوردان در صورت سپری کردن زمان طولانی در فضا با آن مواجه می شوند.
بر اساس تحقیقات انجام شده گذراندن زمان در فضا می تواند مغز فضانوردان را به طور جدی تغییر دهد. محققان همچنان برای درک کامل این موضوع در حال بررسی هستند و دریافتند که چگونه پرواز فضایی می تواند بر فیزیولوژی و سلامت انسان تأثیر بگذارد. برای مثال، مطالعه پیشگامانه دوقلو ها راه های زیادی را برای دانشمندان کشف کرد که فضا منجر به تغییر بدن انسان می شود.
مطالعات جدید نشان می دهد که پرواز فضایی علاوه بر تحت تأثیر قرار دادن مغز انسان به طرز عجیب وغریب می تواند بینایی فضانوردان را نیز مختل کند. همچنین مشخص شده است که این مشکلات دوام بسیار زیادی دارد و امکان دارد تا مدت ها فضانوردان را نیز درگیر کند.
اختلال بینایی در فضا ممکن است؟
محققان پس از برنامه «شاتل فضایی» بررسی ها و تحقیقات خود را آغاز کردند. شاتل فضایی، نوعی راکت فضایی است که برای اولین بار در سال ۱۹۸۱ به فضا پرتاب شد. شاتل فضایی نخستین سفینه قابل استفاده مجدد جهان بود. فضانوردان بعد از سفر به فضا مشکلات بینایی را نیز گزارش کردند. اعصاب بینایی فضانوردان متورم شده است و آن ها از ارزیابی های پزشکی روی زمین دریافتند که بعضی از فضانوردان دچار خون ریزی شبکیه و سایر تغییرات ساختاری در چشم هایشان می شوند.
تحقیقات فضایی یکی از سخت ترین تحقیقات در سراسر جهان است و می توان به جرات گفت فضانوردان در فضا خون گریه می کنند؛ بنابراین باید از دستاورد های فضانوردان قدرشناسی کنیم. دانشمندان حدس می زنند در طول پرواز فضایی، مشکلات بینایی ناشی از افزایش فشار داخل جمجمه یا فشار در سر است. در مطالعات جدید، محققان شواهد های بسیاری یافته اند که نشان می دهد این فشار در واقع منجر به افزایش ریزگرانش می شود.
محققان در مطالعات جدید با استفاده از میدان مغناطیسی از قسمت های بدن فضانوردان محافظت می کنند. همچنین آن ها از تکنیکی خاص برای تصویربرداری از قسمت های بدن استفاده می کنند. تحقیقات فضایی روی مغز ۱۱ فضانورد آغاز شد. تصاویر ام ارآی نشان داد که فضانوردان با قرار گرفتن طولانی مدت در فضا دچار اختلالات مغزی می شوند. مغز آن ها در معرض میکروگرانش متورم می شود و حجم مایع نخاعی که مغز و نخاع را نیز پوشانده است، به شدت کاهش می یابد و این اتفاق جان فضانوردان را به خطر می اندازد.
غده هیپوفیز فضانوردان در معرض میکروگرانش دستخوش تغییرات می شود. این غده در اثر فشار جو فشرده شده، همچنین ارتفاع و شکل آن تحول پیدا می کند. تمام این رویداد های ناخوشایند ناشی از فشار در سر فضانوردان است. این یافته ها نشان می دهد که فضا بر مغز و همچنین بینایی آن ها تأثیر می گذارد. علاوه بر این یکی از مشاهدات عجیبی که محققان از آن حیرت زده شدند، افزایش قد یکی از دوقلو های فرستاده شده به فضا بود. آن ها متوجه شدند قد یکی از فضانوردان در طول مدت ۳۴۲ روز اقامت در فضا، پنج سانتی متر افزایش یافته است. همچنین محققان با استفاده از روش های مبتنی بر هوش مصنوعی طرح سیم کشی مغز فضانوردان را پس از بازگشت به زمین بررسی می کنند.
منبع: خبرگزاری آنا
