...
یک م شت خاک است، هفت هشت ر ج سیم خاردار، چند تا تانک زنگ زده و تا دل تان بخواهد پرچم در این زمین رملی دل آشوب نزدیک مرز، در این «شلمچه» ی خون دل خورده، از هر طرف که نگاه کنی، جز این ها چیز چشم گیری برای تماشا نیست، اما چه شده که با همین ها، می شود «چشم گیرترین زمین خاکی دنیا»؟
چه اتفاقی درون بطن این زمین رخ داده که زایش اش جاذبه ای دارد عمیق تر از جاذبه ی ذاتی زمین؟ چه می بخشد به این آدم های هفتاد و دو ملت که برای تماشایش آمده اند در قافله های «راهیان نور»؟ چه جاری ست بین دانه های شنی اش که تا پا می گذارند، پاگیراش می شوند؟ چه؟ چه؟ چه؟
نمی دانم. سر در گم ام. جوابی نیست جز همهمه ی قدم های پایی که هر کدام از یک جغرافیا به این جا کشیده شده اند. پا هایی سه ساله، ده ساله، بیست و سی و چهل ساله و شاید هفتاد و چند ساله. برای ورود به این زمین خاکی، شرط سنی ملاک نیست. کافی ست وسط هیاهوی زندگی، پشت چراغ قرمز، سر کلاس، توی بیمارستان، در انتظار صف نان، یا حتی وقتی خیلی اتفاقی چشم تان خورده به عکس نقاشی شده ی شهیدی روی دیوار ساختمانی نیمه ساخت، ته دل تان بلرزد و بخواهید کربلایی شوید.
مهم نیست چند چندید. چپی یا راست. اصلاح طلب یا اصول گرا. مرد میدان یا تماشاچی. برای رفتن به آن جا، این اسم ها هیچ مفهومی ندارد. یک زمین خاکی ست و یک آسمان به وسعت اش، آبی؛ و تو، در اندوه بارترین لحظات بشر تنهای تکنولوژی زده، ناگهان دعوت می شوی به همراهی راهیان نور؛ که خود خسته از کلنجار رفتن با زار و زندگی ات را چند روزی ب ک نی از ساختمان های دودزده و پنجره های دوجداره و بیایی شلمچه، تا خاک بو بکشی
خاکی که لایه به لایه اش آغشته گوشت و پوست و استخوان و «پلاک» آدمیزاد است پلاک مردانی که شاید هم ولایتی بودند با شما، اما برای رفتن به آسمان، قرعه ی خاک شلمچه به نام شان افتاده بود. «و م ا ت د ر ی ن ف س ب أ ی أ ر ض ت م وت » و کس نم داند که در کدام زمین خواهد م رد. در همان جا که به دنیا آمد؟ یا در شلمچه؟ زیر شنی تانک ها. مچاله شده توی آغوش گرم رمل ها؛ و با چشم هایی که خیره به آسمان، جان می دهند. نه، جز خداوند، هیچ کس نمی داند. ما همیشه از ساعت و محل مرگ مان بی خبریم؛ و این بی خبری، رنج آلودترین عذاب شیرین بشر است
آه، بشر. آن متهم به نادانی برای پذیرفتن بار امانت. چه روز های بسیاری از آن روز که خداوند بار امانت را روی شانه های «آدم» گذاشت گذشته و چقدر ما فراموش کار شده ایم. چه زود یادمان رفته «مسئولیت» را و چه خوب شانه خالی کرده ایم از آن اما این تمام و پایان بی وفایی بشر نیست، چون حالا، همه ی ما، نسل جدید و قدیم، زن و مرد، پیر و جوان، انقلابی و حتی بعضی مواقع ضدانقلابمان دوباره، این جا جمع شده ایم. روی زمین خاکی شلمچه و زیر سقف آبی آسمان؛ که با دست هایی که می لرزند خط قرمزمان را روی سینه خاکی بکشیم که با خون شهیدان سرخ شد و بگوییم «شاید گاهی از زیر بار مسئولیت در رفتیم، اما تا دنیا دنیاست این نقطه، برای ما، چشم گیرترین زمین خاکی دنیاست ».
منبع: فارس
