یک تیم تحقیقاتی به دنبال حیات در انواعی از سیارات فراخورشیدی است که به دلیل شرایط بد آب و هوایی، تقریبا غیر قابل سکونت هستند. محققان می گویند در این سیارات، احتمالا در محل رسیدن روز به شب، می توان به دنبال نشانه های حیات بود.
به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ساینس الرت، زمین، در حال حاضر، تنها گزینه ما برای سکونت است. ممکن است در جایی دیگر در کهکشان بزرگ و وسیع ما حیات وجود داشته باشد، اما جهان ما تنها جهانی است که به یقین می دانیم که حیات در آن ظهور کرده است.
مشکل اینجا است که ما چیزی در کیهان پیدا نکرده ایم که دقیقا شبیه سیاره خودمان باشد: با اندازه و ترکیب یکسان، که نقطه مشابهی را در منظومه سیاره ای خود اشغال می کند، دقیقا در فاصله «گلدی لاک» مناسب از ستاره اش برای دمایی که حیات را آن طور که ما می شناسیم، ممکن می کند.
اکثر ۵۳۰۰ دنیایی که تا به امروز پیدا کرده ایم، در واقع نسبت به فاصله زمین تا خورشید، بسیار نزدیک تر به ستاره های میزبان خود هستند. به خاطر این نزدیکی، آن ها نه تنها در خروشند، بلکه به طور جزر و مدی در جای خود قفل می شوند. این بدان معناست که یک طرف همیشه رو به ستاره است و در روشنایی دائمی روز پخته می شود، و طرف دیگر همیشه پشت به ستاره است و در شب و یخبندان همیشگی.
یک مقاله جدید نشان می دهد که مکانی در سیاره های فراخورشیدی نزدیک به مدار وجود دارد که ممکن است قابل سکونت باشد: منطقه کوچک گرگ و میش که در آن روز به شب ملحق می شود.
آنا لوبو، ژئوفیزیکدان از دانشگاه کالیفرنیا، ارواین می گوید: «ما سیاره ای می خواهیم که در نقطه مناسب قرار گرفته و دارای دمایی مناسب برای وجود آب به شکل مایع باشد.این سیاره می تواند روزهایی بسیار گرم داشته باشد که گرمای آن مانع بقای هر موجود زنده ای است و شب هایی یخبندان و به طور بالقوه پوشیده از یخ داشته باشد. ممکن است در قسمت سرد سیاره، یخچال های طبیعی بزرگی هم وجود داشته باشد.
جستجوی ما برای سیارات فراخورشیدی مشابه زمین در حال حاضر به دلیل محدودیت های فناوری تا حدودی با مشکل مواجه شده است. مفیدترین تکنیک های ما قادر به یافتن جهان هایی هستند که بسیار نزدیک و در کمتر از ۱۰۰ روز دور ستاره هایشان می چرخند.
اگر فقط دنبال ستارگانی مانند خورشید بودیم ممکن بود برای کشف سکونت پذیری بالقوه دچار مشکلات بیشتری شویم. با این حال بیشتر ستارگان کهکشان راه شیری، کوتوله های سرخ هستند. یعنی ستاره هایی کوچکتر، کم نورتر و بسیار سردتر از ستاره خودمان. اگرچه این بدان معنی است که مدار قابل سکونت می تواند کمی نزدیک تر به ستاره باشد، مشکل قفل شدن جزر و مدی نیز مطرح است. این زمانی اتفاق می افتد که برهم کنش گرانشی بین دو جسم، چرخش جسم کوچک تر را در همان دوره ای با مدارش قفل می کند، به طوری که یک طرف همیشه رو به جسم بزرگ تر با گرانش بیشتر باشد. این امر به ویژه در سیاره های فراخورشیدی با مدارهای نزدیک رخ می دهد، زیرا گرانش ستاره، مدار سیاره فراخورشیدی را به گونه ای کشیده می کند که اعوجاج آن یک اثر ترمزی ایجاد می کند. ما این را در مورد زمین و ماه نیز می بینیم.
بیشتر بخوانید:
کشف یک ابرزمین مرموز در فاصله ۱۳۸ سال نوری از سیاره مابرای سیارات فراخورشیدی که گاهی اوقات با عنوان «سیاره های آی بال eyeball » شناخته می شوند، به این معنی است که در روز و شبشان، اختلاف آب و هوایی شدیدی را تجربه می کنند که ممکن است آن ها را به میزبانی نامناسب بدل کند. لوبو و همکارانش برای تعیین اینکه آیا چنین جهان هایی می توانند قابل سکونت باشند، از نرم افزار مدل سازی آب و هوای اصلاح شده که معمولا برای زمین استفاده می شود، استفاده کردند. این تیم امیدوار بود که دامنه جست وجو برای حیات فرازمینی را گسترش دهد. کار این تیم نشان داد که آب بیشتر احتمالا سیارات آی بال را کمتر قابل سکونت می کند. اگر در چنین جهانی اقیانوس های مایع وجود داشته باشد، برهم کنش با ستاره جو را پر از بخار می کند که می تواند کل سیاره فراخورشیدی را در بر بگیرد و اثرات گلخانه ای خفه کننده ای ایجاد کند.
با این حال، اگر سیاره فراخورشیدی وسعت زیادی داشته باشد، آنگاه احتمالا قابل سکونت تر می شود. در آنجا، یخ های یخچال های شبانه می توانند با بالا رفتن دما از نقطه صفر، ذوب شوند و محل وصل شدن روز به شب را به یک کمربند قابل سکونت تبدیل کند. این مشابه یافته های مقاله ای است که در سال ۲۰۱۳ در مجله «Astrobiology» منتشر شد.
لوبو می گوید: «با کاوش در این شرایط آب و هوایی عجیب و غریب، ما شانس خود را برای یافتن و شناسایی سیاره قابل سکونت در آینده نزدیک افزایش می دهیم.»
تحقیقات این تیم نیز در مجله «Astrophysical» منتشر شده است.
منبع: همشهری آنلاین