در اغلب خانواده ها تحصیل فرزندان از مهم ترین اولویت های خانواده محسوب می شود. اما پرداختن به این مهم معمولا در سطح تامین مخارج و هزینه های تحصیلی و نظارت بر رفت وآمد دانش آموز باقی می ماند و پرداختن به امور تحصیلی و تربیتی کودکان و نوجوانان در محیط مدرسه تمام وکمال به مربیان و معلمان واگذار می شود.
همشهری آنلاین، گروه خانواده: این در حالی است که رسیدگی به ابعاد مختلف تعلیم و تربیت فرزندان، نیازمند همکاری نزدیک و صمیمانه اولیا و مربیان است. در مقابل بسیاری از پدران و مادران که به بهانه کمبود وقت، مشغله های زندگی و مسئولیت نداشتن در محیط مدرسه از همکاری با مدارس شانه خالی می کنند، عده ای مشارکت در حل مشکلات محل تحصیل فرزندانشان را در راس برنامه های زندگیشان قرار می دهند و به عنوان اعضای انجمن اولیا و مربیان برای هموار کردن مسیر فعالیت ها و برنامه های مسئولان مدارس تلاش می کنند.
سابقه فعالیت انجمن اولیا و مربیان در مدارس کشور به سال برمی گردد که انجمن خانه و مدرسه در ایران به وجود آمد. بعدها در مهرماه ۱۳۴۶ انجمن خانه و مدرسه به نام «انجمن ملی اولیا و مربیان» تغییر نام پیدا کرد. در سال ۱۳۵۸ و پس از پیروزی انقلاب اسلامی با تصویب یک ماده واحده توسط شورای انقلاب که در آن زمان جایگزین مجلس شورای اسلامی بود ، کارکنان انجمن ملی اولیا و مربیان مشمول قانون استخدام کشوری شدند و سازمان انجمن اولیا و مربیان به طور مستقل و به سرپرستی قائم مقام وزیر آموزش وپرورش پایه ریزی شد. اساس نامه انجمن در سال ۱۳۶۷ مورد تصویب شورای عالی آموزش وپرورش قرار گرفت.
در تمام نقاط دنیا برای انجمن های اولیا و مربیان ارزش خاصی قائل هستند چراکه حتی با تغییر در نگرش سیاسی، تغییری در این انجمن ها ایجاد نمی شود.
ارتباط ضعیف بین اولیا و مدارس در آموزش وپرورش یک مشکل اساسی است و متاسفانه به دلیل عدم آگاهی اولیا از نقش مهم و تاثیرگذار خود در افزایش کیفیت نظام آموزش، ارتباط لازم با مدارس ندارند.
البته آسیب های کم اهمیت شمرده شدن انجمن های اولیا و مربیان را نمی توان فقط به حساب اولیا نوشت و باید از بی توجهی مدیران به نقش انجمن ها در ارتقای سطح آموزشی و تربیتی مدارس انتقاد کرد. در مواردی مدیران بجای بهره مندی از نظرات اولیا دانش آموزان از این انجمن ها برای پیاده کردن تفکرات و روش های خود در مدارس استفاده می کنند که سبب دلسردی و کم رغبتی خانواده ها به حضور در انجمن اولیا و مربیان می شود. گاهی هم مدیران به جای استفاده از این ظرفیت فکری در جهت بهبود مسائل آموزشی و تربیتی، نقش اعضای انجمن را به مسئولان برگزاری مراسم و جشن های مدارس یا ظرفیتی برای کاهش مشکلات مالی مدارس تقلیل می دهند.
باید مدیران و مسئولان بدانند که وجود انجمن و اولیا باعث تسهیل در مسیر پیشبرد اهداف آموزش وپرورش است و افزایش و استحکام تعامل بین آنها موجب ارتقاء کیفی مدارس در زمینه تعلیم و تربیت می شود.
در حال حاضر مدارس و نظام آموزش وپرورش با مشکلات مختلفی دست وپنجه نرم می کنند که انجمن اولیان و مربیان با تصمیمات درست و ارائه راهکار می توانند بخشی از این مشکلات را کاهش دهند.
در بستری که امروزه برای انجمن اولیا و مربیان مهیا شده، اعضای انجمن ها می توانند با درک صحیح از جایگاه خود در ایجاد آرامش در مدارس، تحقق سند تحول بنیادین و ارتقای سطح تربیتی و آموزشی دانش آموزان نقش بسزایی داشته باشند.
نویسنده: میثم نوابی
کارشناس و مشاور آموزشی
